Costou, pero creo que xa volvín. Non me arrepinto de nada, varias manchas tirando a negras non teñen porque rematar coa vida; agora xa sei que non me soltarás. Quedara prendido nas ramplas do Aconcagua, quedei prendido dela... sufrín no Muztagh Ata por burro, a pegada é fonda.  Que podo dicir: volvín rir tranquilo, sentín outra vez cansanzo, dormín novamente baixo as estrelas; dentro da "carpa" roxa semellou como si non tivera pasado o tempo, eu seguía alí arriba, os meses de setembro a abril non existiron. Parece complicado pero é o mundo máis sinxelo, é o meu mundo; xa non teño a misma forza pero podo disfrutar igual ou máis que antes. Volvo a ver polos meus ollos. Esta é unha das probas:

Grazas polo voso regalo.

 



Volvín a rocha, sentín o vento na cara e notei como moitas outras veces que faga o que faga aí está o meu sitio.

Por fin, 21 quilómetros correndo a ritmo de carreira dan para coñecer partes do teu corpo distintas, é máis mental que físico. Resultan máis duras as probas de orientación de dúas xornadas. Estou contento por como foi. Fago cousas, teño proxectos pero falta algo...

Agora está claro, si hai alguén que pode cantar así e porque Deus existe. Non interpretou Heru Katsir, a verdade e que dentro deste concerto non viña a nada, porén nunha peza de violonchelo apareceron as inquedantes notas desta melodía, a verdade e que non me imaxino como será escoitar en directo este tema e ver a cara de dor dun músico que transmite, fundamentalmente, alegría. Algo subxectivo, claro: Heru Katsir, adicada o seu irmán Onno, é a peza máis dura e que mellor transmite a dor de toda a historia da música. Polo demais, alí, xunto a eles, nunca me faltará de nada, aínda que o silenzo forme parte das nosas conversas, o pasado de cada un pesa, pero aquí non me equivoquei. Segues estando!, non entendo por que, pero hai días de penitencia.

Oirei por fin, en directo, o laio que ven do interior do espíritu, espero escoitar algo máis aló dos sentidos e das dimensións coñecidas, fora desta merda... Por debaixo deste mundo hai outro mundo, queda claro, pero por riba tamén hai outro.