Día de descanso. De que…? Supoño que virá ben para comer e beber, a xente do base anda tranquila. A mañá transcorre sen présa entre risas, charlas e cambios de impresións. A temida reunión do “jour x” chega e faime tremer novamente. Como se porán as cousas máis arriba?. Penso pouco en como será non chegar o cumio. Sei dende agora 21h04’ que todo esto terá valido a pena con ou sen cima pero a cabeza non o acepta porque teño unha débeda comigo mesmo. Estou no disparadeiro da montaña da miña vida, ou cando menos dunha delas, porque virán cousas difíciles. Novamente teño que pensar que non sei onde me meto, ou si que o sei pero non podo nin quero volver atrás… A comida a base de “kebabs” foi espectacular, ata fartar porque haberá días moi malos, días que non son doados de esquecer. Despois, pola tarde, paseo suave ata o glaciar Kamatolja; paisaxe que non se pode describir con palabras pola súa grandiosidade e pureza, lección da forza da natureza desatada, e aquel val no fondo…! De volta o C.B meu compañeiro de tenda está moi desanimado, chora como un cativo; non me gusta e faime ver o primarios que somos aquí, moito. Pola noite outra enchenta na cea, nun ambiente moi animado, agora síntome ben. Queda unha noite fantástica, vexo a estrela que indica o norte e penso nas miñas cousas… Hai vida máis aló deste mundo…? Non será mellor nin peor, simplemente distinta…
No hay comentarios:
Publicar un comentario