Ben, agora a cousa xa vai en serio. Levántome ás 7h15’ para ter toda a carga preparada para os porteadores ás 8h, non hai complicacións xa que onte quedou todo ben organizado. As primeiras ramplas sempre cravan un pouco pero éntrase rápido en calor e non hai maior dificultade. Sigo atopándome moi ben, non hai rastro dun mal de altura que aparecerá. Podo comer e beber durante toda a subida. A chegada o C1 resulta un pouco caótica, ademais non vexo o petate subido polos porteadores e noto que non podo axudar a montar a tenda depósito con tanta alegría como sería de agardar. Comida frugal pero con apetito a base de xamón e queixo traídos de España. Decídome a mandar mensaxes que non sei si terán resposta, nun punto do C1 baixo hai cobertura de móbil, Ubaldo e Carol que cumpriu anos onte (seguro que nunca tivo unha felicitación dende tan arriba), confío en que resultará tranquilizador, non me atrevo a chamar porque é hora de traballo nun mundo tan lonxe de todo esto que ata da medo. Hai outras realidades. Só queda unha pa de neve duns 100 m de desnivel e xa estarei no noso C1, xa na neve, baixo unha barreira de seracs e inmerso nunha paisaxe próxima á irrealidade. A chegada despois do esforzo realizado resulta satisfactoria aínda que levemente empezo a notar os efectos da altura; aproveitando unha plataforma xa medio feita instalo a primeira tenda de altura. Agora sei o que pasará, falta de apetito, cansazo e mal estar. Cunha boa organización, malia o pouco espazo, axiña conseguimos varios litros de auga para cociñar e para beber na xornada de mañá, comer algo agora sería difícil. Ven unha noite longa e dura, en definitiva inesquecible. Penso e existo, tamén escoito música.
No hay comentarios:
Publicar un comentario